Błędy w diagnostyce i leczeniu zakrzepicy żylnej (ŻChZZ)

Najczęściej przesadne unieruchamianie chorych. Zdarza się nie wykonywanie badań weryfikujących wstępne, kliniczne podejrzenie zakrzepicy żylnej.

Kliniczne podejrzenie DVT u chorych ambulatoryjnych

• bez zakrzepicy 65% (n 353)
• potwierdzona zakrzepica 35% (n 189) ( zakrzepica proksymalna 88%, zakrzepica dystalna 12%)

Prawdopodobieństwo potwierdzenia ŻChZZ u chorych z jej klinicznym podejrzeniem w zależności od liczby czynników ryzyka

ŻChZZ

Ryzyko zatorowości płucnej

potwierdzenie zatorowości płucnej u chorych z jej  klinicznym podejrzeniem dotyczy 15 – 35% przypadków

Inne błędy w diagnostyce i leczeniu zakrzepicy żylnej

Niewłaściwa interpretacja oznaczeń stężenia D-dimeru:

• wartości > 500 ug/l – choroba zakrzepowo-zatorowa(czułość 96,8%, swoistość 45,1%)
•  prawidłowe stężenie D-dimerów wyklucza ZTP w grupach niskiego i umiarkowanego ryzyka klinicznego
•  ocena D-dimerów jest szczególnie przydatna u osób zgłaszających się do oddziałów pomocy doraźnej
•  potwierdzono wiarygodność testów ELISA oraz metod lateksowych 3-ej generacji

Rutynowe stosowanie antybiotyku i leku wenoprotekcyjnego   zamiast  heparyny.

Nieadekwatny poziom antykoagulacji:

• stosowanie podprogowych dawek heparyny drobnocząsteczkowej
• terapia doustnym antykoagulantem przy INR poza zakresem 2 – 3

Zbyt wczesne odstawianie doustnego antykoagulantu lub za długie leczenie przeciwzakrzepowe.

Czas wtórnej profilaktyki ŻChZZ

Czas wtórnej profilaktyki ŻChZZ

Błędy w diagnostyce i leczeniu zakrzepicy żylnej cd.:

Nie stosowanie terapii uciskowej (II klasa ucisku – 30-40mmHg). Częstość zespołu pozakrzepowgo po przebyciu epizodu zakrzepicy żył głębokich:

Częstość zespołu pozakrzepowgo po przebyciu epizodu zakrzepicy żył głębokich (Prandoni i wsp., Ann. Intern. Med. 1996, 25, 1)

Odwiedzający wpisali takie problemy: