Reowirusy są wirusami nagimi, z nukleokapsydem o ikozaedralnej symetrii. Reowirusy są unikatowe z powodu segmentowanego genomu o podwójnej nici RNA.
Reowirusy początkowo byty sklasyfikowane razem z echowirusami, ponieważ wyizolowano je z kału zdrowych dzieci. Sabin zauważył jednak, że różnią się one od echowimsów i zaproponował nazwę reowirus {respiratory enteric orphan vints). Dla ludzi są patogenne trzy rodzaje reowirusów:
- Reovirus,
- Orbivirus,
- Rotavirus.
Reowirusy klinicznie wywołują biegunki i zakażenia górnych dróg oddechowych, rzadziej zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenia mózgu. Nie stanowią istotnego problemu epidemiologicznego. Rozpoznanie opiera się zwykle na objawach klinicznych; hodowli i badań serologicznych nie wykonuje się rutynowo.
Orbiwirusy są sklasyfikowane epidemiologicznie jako arbowirusy. Najbardziej rozpowszechnionym orbiwirusem w Stanach Zjednoczonych jest wirus gorączki kleszczowej Kolorado.
1. Epidemiologia
a. Drogi zakażenia. Gorączka kleszczowa Kolorado jest zoonozą przenoszoną w układzie zakażenia kleszcz — gryzoń — kleszcz (człowiek zakaża się przypadkowo). Człowiek jest przypadkowym żywicielem; nie stwierdza się przenoszenia zakażenia z osoby na osobę.
b. Wrażliwość na zakażenie. Zakażenie występuje najczęściej u ludzi spędzających sporo czasu w lesie (np. myśliwi).
c. Występowanie i zachorowalność. Choroba występuje głównie w stanach zachodnich USA. zwłaszcza w okresie pojawiania się kleszczy (od maja do lipca). W ciągu roku notuje się kilkaset przypadków choroby; prawdopodobnie dziesięć razy więcej
przypadków pozostaje nierozpoznanych.
2. Patogeneza i obraz kliniczny
a. Patogeneza. Wirus dostaje się bezpośrednio do krwiobiegu na skutek ukąszenia przez zakażonego kleszcza. Wirus krąży w połączeniu z krwinkami czerwonymi, co powoduje przedłużoną fazę wiremii (2-4 tygodnie).
b. Obraz kliniczny
- Objawy obejmują; gorączkę, dreszcze, senność, wyczerpanie, bóle mięśniowe, ból gałek ocznych, nudności i wymioty. W przebiegu gorączki kleszczowej Kolorado czasami występuje też wysypka. Choroba prawie zawsze kończy się samoistnym wyzdrowieniem.
- U dzieci choroba może przebiegać z objawami krwotocznymi wywołanymi przez wirus. Nie ma pewności, czy wirus jest teratogenny jeśli zakażenie nastąpiło we wczesnej fazie ciąży.
D. Rotawirusy, oglądane w mikroskopie elektronowym, przypominają koła wozu, stąd nazwa (tac. rota — koło).
1. Epidemiologia
a. Występowanie. Wyróżnia się cztery serotypy tego wirusa, rozpowszechnione na całym świecie.
b. Drogi zakażenia. Wirus izoluje się zwykle ze stolców niemowląt, szerzy się prawdopodobnie drogą fekalno-oralną.
c. Zachorowalność osiąga szczyt podczas chłodniejszych miesięcy w roku.
2. Patogeneza i obraz kliniczny
a. Patogeneza. Po zakażeniu następuje krótki 2-4-dniowy okres wylęgania. Wirus namnaża się w przewodzie pokarmowym i uszkadza błonę śluzową, zwłaszcza mikrokosmki jelitowe. Objawem zakażenia jest biegunka.
b. Obraz kliniczny. Zakażenie rotawirusowe jest najczęstszą przyczyną niebakteryjnych biegunek u niemowląt. U dzieci biegunka trwa 24 -48 godzin, po czym następuje samoistne wyzdrowienie. U niemowląt największym zagrożeniem jest ostre odwodnienie, które może być śmiertelne.
3. Zapobieganie. Szczepionki przeciw rotawirusom przechodzą obecnie badania kliniczne.
Skomentuj jako pierwszy!