Infekcja Pneumocystis carinii to wszechobecny oportunistyczny pasożyt o niejasnym stanowisku systematycznym (grzyb ?, pierwotniak ?). Prawie wszystkie dzieci mają przeciwciała przeciw P.carinii już około 2 rż. na zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii cierpią tylko osoby z upośledzoną odpornością i niedożywione.
Klinicznie jawna infekcja szczególnie często występuje w AIDS (jest nawet kryterium diagnostycznym pełnoobjawowego zespołu). W warunkach doświadczalnych (szczury) wystarczy podawać często sterydy, aby wywołać pneumocystowe zapalenie płuc.
Diagnostyka
Trofozoity Pneumocystis carinii o śr ok 6 um przyczepiają się do pneumocytów ale nie wnikają w nie. widoczne są w mikroskopie elektronowym i przy użyciu specjalnych barwień (srebrzenie, błękit toluidynowy), nie są widoczne w rutynowych preparatach. Nie wypracowano wiarygodnej metody immunologicznej lub hodowlanej do celów diagnostyki. Materiał z popłuczyn oskrzelikowych jest wiarygodny tylko u pacjentów z AIDS (w 80% infekcji udaje się wykazać tą metodą Pneumocystis carinii), w innych przypadkach pozostaje biopsja płuc. Infekcja dotyczy wyłącznie płuc. Radiologicznie nie do odróżnienia od innych infekcji i ARDS.
W przypadkach typowych przestrzenie pęcherzykowe wypełnione amfofilnym, piankowatym, amorficznym materiałem przypominającym bogatobiałkowy płyn wysiękowy. Wysiękowi towarzyszy umiarkowany śródmiąższowy odczyn zapalny (zapalenie ma więc charakter mieszany – śródmiąższowo-płacikowy). czasami formują się błony szkliste. Często towarzyszą inne infekcje (szczególnie CMV z typowymi wtrętami śródjądrowymi i reakcją ziarniniakową).
Przyczyny
Nagłe wystąpienie gorączki, duszności, hypoksji i zacienień tkanki płucnej w obrazie rtg u pacjenta ciężko chorego, ale poprzednio w dobrym stanie. Rzadko kaszel. Profilaktyka – typowe leki drogą wziewną.
Skomentuj jako pierwszy!