Płat ciemieniowy (lobus parietalis)
- widoczny na powierzchni wypukłej i przyśrodkowej
- tylną jego granicę stanowi bruzda ciemieniowo-potyliczna (sulcus parietooccipitalis), która jest wyraźnie zaznaczona na powierzchni przyśrodkowej, natomiast na powierzchni wypukłej występuje tylko w małym odcinku, w związku z tym oddzielenie płata ciemieniowego od płata potylicznego jest umowne, przez linię łączącą bruzdę ciemieniowo-potyliczną z wcięciem przedpotylicznym (incisura preoccipitalis), leżącym na dolnym brzegu mózgu
- w przedniej części płata ciemieniowego, równolegle do bruzdy środkowej przebiega bruzda zaśrodkowa (sulcus postcentralis), która wraz z bruzdą środkową ogranicza zakręt zaśrodkowy (gyrus postcentralis), zakręt ten stanowi ośrodek somatosensoryczny, w nim kończą się drogi czucia powierzchownego o głębokiego (pole 1, 2, 3 Brodmanna)
- reszta płata ciemieniowego podzielona jest przez bruzdę śródciemieniową (sulcus intraparietalis) na dwa płaciki: ciemieniowy górny (lobulus parietalis superior) oraz płacik ciemieniowy dolny (lobulus parietalis inferior), w którym znajdują się dwa nieduże zakręty: nadbrzeżny (gyrus supramarginalis) obejmujący końcowy odcinek bruzdy bocznej mózgu oraz zakręt kątowy (gyrus angularis), położony dookoła bruzdy skroniowej górnej, kończącej się w tym płaciku
- część płata ciemieniowego usytuowana jest również na powierzchni przyśrodkowej mózgu, obejmuje on tylną część płacika okołośrodkowego czyli przesunięty na tę powierzchnię fragment zakrętu zaśrodkowego
- reszta zaś tworzy tzw. przedklinek (praecuneus)
- przedklinek ograniczony jest od przodu przez część brzeżną bruzdy obręczy (pars marginalis sulci cinguli), do dołu ograniczony jest przez bruzdę podciemieniową (sulcus subparietalis), a od tyłu przez głęboko wciętą bruzdę ciemieniowo-potyliczną (sulcus parietooccipitalis)
Skomentuj jako pierwszy!