Przetaczanie krwi od jednego osobnika do drugiego jest pewną formą przeszczepu. W przeciwieństwie jednak do litych organów, krew jest tkanką, w której komórki zawieszone w osoczu krążą w naczyniach krwionośnych. Ponieważ we krwi erytrocyty przeważają nad leukocytami o jeden rząd wielkości, sukces lub niepowodzenie transfuzji krwi zależy głównie od zgodności dawcy i biorcy przede wszystkim w zakresie ich antygenów grupowych krwi. Każda krwinka czerwona ma na swej powierzchni antygeny, które można podzielić na trzy kategorie: główne antygeny grupowe krwi (A, B, O), antygeny podgrup krwi i antygeny czynnika Rh. Jeśli krew dawcy z grupą A wstrzykniemy biorcy z grupą B, to naturalne przeciwciała anty-A biorcy spowodują hemolizę erytrocytów dawcy. Spowoduje to dalej reakcję poprzetoczeniową, która objawia się dreszczami i niewielką gorączką. Jeśli przetoczenia krwi nie przerwie się, rozwija się wstrząs z mikrozakrzepami i zespołem wykrzepiania śródnaczyniowego, co może prowadzić do zgonu. U tych, którzy przeżyją rozwija się żółtaczka. Częstym powikłaniem jest ostra niewydolność nerek. Aby uniknąć reakcji poprzetoczeniowej krew dawcy i biorcy muszą być odpowiednio dobrane. Przed przetoczeniem wykonuje się próbę krzyżową. Próba ta ujawnia też większe niezgodności w zakresie podgrup krwi. W większości przypadków niezgodność w zakresie podgrup krwi nie ma większych konsekwencji, ale czasem może wywołać znaczną reakcję hemolityczną.
Przetaczanie krwi
Skomentuj jako pierwszy!