Autyzm jest to zaburzenie neurobiologiczne upośledzające funkcje fizyczne, społeczne i językowe. Określenia tego użył pierwszy ok.1940 psychiatra Leo Kanner do opisu dzieci szczególnie oderwanych od rzeczywistości i zamkniętych w sobie.
Zespół ten pojawia się zazwyczaj przed ukończeniem 30 miesiąca życia, chociaż dają się zauważyć wcześniejsze, ledwo uchwytne objawy. Dzieci autystyczne przejawiają obojętność lub nawet wrogość wobec okazywanych im uczuć oraz kontaktu fizycznego, chociaż przywiązanie do rodziców i niektórych osób dorosłych pojawia się często w nieco późniejszym wieku. Mowa rozwija się wolno i nieprawidłowo (często jest atonalna i nierytmiczna) albo nie rozwija się wcale; czasem charakteryzuje się echolalią lub jest zastąpiona dziwacznymi, mechanicznymi dźwiękami. Może się pojawić nieadekwatne przywiązanie do przedmiotów. Czasami reakcja na bodźce dźwiękowe jest obniżona, pojawia się brak reakcji na ból lub niemożność rozpoznania realnego niebezpieczeństwa. Zespołowi temu towarzyszy zazwyczaj obsesyjny opór wobec wszelkich zmian w otoczeniu oraz – często – rytmiczne ruchy ciała, np. kołysanie i klaskanie. Ok. 25% dzieci autystycznych w późnym okresie dojrzewania pojawiają się ataki drgawek. Występowanie autyzm szacuje się na 1 do 15 przypadków na 10 tys. dzieci; ok. 15-20% osób dotkniętych tym zaburzeniem usamodzielnia się zawodowo i społecznie. Zespół ten spotyka się 3-4 razy częściej u chłopców. Etiologia autyzmu nie została w pełni poznana, a leczenie pozostaje w fazie eksperymentalnej.
Skomentuj jako pierwszy!