Chemioterapia jest to leczenie chorób środkami chemicznymi; termin odnosi się przede wszystkim do leczenia chorób infekcyjnych i nowotworowych. Chemioterapia wykorzystywana w zwalczaniu drobnoustrojów chorobotwórczych może być stosowana zarówno profilaktycznie, jak i w leczeniu schorzeń wywołanych przez bakterie, wirusy, grzyby lub pierwotniaki, natomiast chemioterapia przeciwnowotworowa wykorzystywana jest tylko w leczeniu.
Początek współczesnej chemioterapii wiąże się z wprowadzeniem we wczesnych latach 40. penicyliny; streptomycyna została odkryta w 1944. Od tego czasu wynaleziono i wprowadzono do praktyki klinicznej wiele innych antybiotyków. Odkryto, że poprzez chemiczne modyfikacje podstawowej struktury poprawiać można właściwości lecznicze związków. Znaleziono bakterię, która produkuje podstawowy składnik odpowiedzialny za przeciwbakteryjną aktywność penicylin i cefalosporyn. Pozwoliło to na produkcję nowych związków o lepszych właściwościach farmakokinetycznych i specyficznej aktywności dla określonych drobnoustrojów. Dzięki chemioterapeutykom modyfikującym odpowiedź immunologiczną biorcy możliwy był postęp w dziedzinie transplantologii. Odkrycie i wprowadzenie do użytku leków przeciwbakteryjnych nie wyeliminowało chorób infekcyjnych, znacznie jednak ograniczyło występowanie wielu z nich. Ze stosowaniem antybiotyków wiąże się jednak wiele problemów. Po pierwsze, niektóre drobnoustroje stają się oporne na działanie leku i wówczas trzeba stosować inne, często droższe środki. Po drugie, wzrasta oporność na leki, wynikająca z powszechnego i często nieuzasadnionego ich używania. Stosowanie chemioterapeutyków powoduje zmiany flory bakteryjnej człowieka i jego otoczenia. Oporne bakterie występują powszechnie w szpitalach, gdzie atakują przede wszystkim osoby z obniżoną odpornością.
Skomentuj jako pierwszy!