Dżuma jest to ostra choroba zakaźna powodowana przez pałeczkę dżumy (Yersinia pestis), występującą wśród gryzoni w Azji, Afryce, Ameryce i wsch. cz. Europy.
Bakteria ta przenoszona jest na człowieka przez pchły pasożytujące na szczurach; epidemie w populacjach ludzkich pojawiają się po kontakcie człowieka z zarażonymi pchłami. Choroba występuje w 3 postaciach klinicznych – dymieniczej (charakterystycznym objawem jest silne powiększenie węzłów chłonnych), płucnej (dochodzi do masywnego zajęcia miąższu płucnego) i septycznej (we krwi człowieka pojawiają się bardzo liczne bakterie, a zgon następuje zanim dojdzie do powstania postaci dymieniczej lub płucnej). W XIV w. dżuma nazywana była „Czarną śmiercią”. Zmarła na nią olbrzymia liczba osób. Odsetek zgonów podczas pierwszego wybuchu epidemii tej choroby wynosił w niektórych krajach europejskich 2/3 (lub nawet 3/4) całej populacji. Ocenia się, że w czasie jednej z tych wielkich epidemii zmarła 1 /4 wszystkich mieszkańców Europy (ok. 25 min osób). U człowieka choroba ta może mieć różny przebieg – od łagodnego (złe samopoczucie) do bardzo ciężkiego, kończącego się nagłym zgonem. Postać dymienicza przebiega zazwyczaj łagodnie, natomiast płucna i sep- tyczna mają ciężki przebieg i nieleczone prowadzą do śmierci. Okres wylęgania wynosi zwykle 3-6 dni, choć może trwać tylko 36 godz. lub 10 dni. Początek choroby jest zwykle nagły, a objawy wyraźnie zaznaczone. Chorobę tę leczy się skutecznie streptomycyną, tetracykliną i sulfonamidami.
Skomentuj jako pierwszy!