Niewydolność serca

Niewydolność serca, upośledzenie skurczowego opróż­niania się komór serca, prowadzące do zmniejszenia przepływu krwi i niedostatecznego zaopatrywania tka­nek w tlen i substancje odżywcze. Do najczęstszych przy­czyn niewydolności serca należą: układowe lub płucne nadciśnienie tęt­nicze, miażdżyca naczyń wieńcowych oraz reumatyczne zmiany zastawek i mięśnia sercowego. Objawy kliniczne lewokomorowej niewydolności serca powstają przede wszystkim w wyni­ku zastoju płucnego. Występuje duszność, początkowo wysiłkowa, a następnie spoczynkowa, nasilająca się w pozycji leżącej na wznak. W żyłach płucnych ciśnienie krwi jest podwyższone, co może prowadzić do przenika­nia płynu do przestrzeni międzypęcherzykowych i do pę­cherzyków płucnych. Objawami prawokomorowej niewydolności serca są podwyższone ciśnienie krwi w obwodowym układzie żylnym, powiększenie wątroby, obrzęki kończyn dolnych, wodobrzusze oraz przesięki do jam opłucnowych i worka osierdziowego. Objawem zaawansowanej niewydolności obu komór serca, oprócz powiększenia serca, może być tzw. rytm cwałowy, charakteryzujący się obecnością do­datkowych tonów serca. W terapii niewydolności serca podstawowe zna­czenie ma usuwanie bezpośrednich przyczyn i leczenie chorób towarzyszących. Zaleca się odpoczynek w pozy­cji leżącej i ograniczenie spożycia soli w celu zmniejsze­nia retencji płynów i ułatwienia ich wydalania przez ner­ki. W farmakoterapii stosuje się leki poprawiające kurczliwość serca, leki rozkurczające naczynia krwionośne oraz diuretyki.