Niewydolność serca, upośledzenie skurczowego opróżniania się komór serca, prowadzące do zmniejszenia przepływu krwi i niedostatecznego zaopatrywania tkanek w tlen i substancje odżywcze. Do najczęstszych przyczyn niewydolności serca należą: układowe lub płucne nadciśnienie tętnicze, miażdżyca naczyń wieńcowych oraz reumatyczne zmiany zastawek i mięśnia sercowego. Objawy kliniczne lewokomorowej niewydolności serca powstają przede wszystkim w wyniku zastoju płucnego. Występuje duszność, początkowo wysiłkowa, a następnie spoczynkowa, nasilająca się w pozycji leżącej na wznak. W żyłach płucnych ciśnienie krwi jest podwyższone, co może prowadzić do przenikania płynu do przestrzeni międzypęcherzykowych i do pęcherzyków płucnych. Objawami prawokomorowej niewydolności serca są podwyższone ciśnienie krwi w obwodowym układzie żylnym, powiększenie wątroby, obrzęki kończyn dolnych, wodobrzusze oraz przesięki do jam opłucnowych i worka osierdziowego. Objawem zaawansowanej niewydolności obu komór serca, oprócz powiększenia serca, może być tzw. rytm cwałowy, charakteryzujący się obecnością dodatkowych tonów serca. W terapii niewydolności serca podstawowe znaczenie ma usuwanie bezpośrednich przyczyn i leczenie chorób towarzyszących. Zaleca się odpoczynek w pozycji leżącej i ograniczenie spożycia soli w celu zmniejszenia retencji płynów i ułatwienia ich wydalania przez nerki. W farmakoterapii stosuje się leki poprawiające kurczliwość serca, leki rozkurczające naczynia krwionośne oraz diuretyki.
Skomentuj jako pierwszy!