Płonica

Płonica, inaczej szkarlatyna; ostra choroba zakaźna człowieka, wywoływana przez paciorkowce betahemolizujące z grupy A, wytwarzające toksynę erytrogenną. Zakażenie szerzy się drogą kropelkową przez kontakt bezpośredni lub pośredni, przez zakażone przedmioty lub pokarm. Po okresie inkubacji, trwającym 2-7 dni, poja­wia się nagle gorączka, bóle głowy, zapalenie gardła oraz, gł. u dzieci, wymioty. Po 2-3 dniach na całym cie­le widoczna staje się żywoczerwona, drobnoplamista wy­sypka, szczególnie intensywna na szyi, wewnętrznej po­wierzchni ramion i ud, na górnej cz. klatki piersiowej i na twarzy. Błona śluzowa gardła jest zaczerwieniona, a na podniebieniu widoczne są czerwone plamki. Język, początkowo obłożony białym nalotem, po ok. 4 dniach staje się żywoczerwony z obrzękniętymi brodawkami (ję­zyk malinowy). Gorączka i wysypka ustępują po ok. 7 dniach, po czym, u ok. 30% chorych, następuje grubopłatowe złuszczanie się skóry (gł. na podeszwach stóp i dłoniach). Węzły chłonne, szczególnie szyjne, są po­większone i bolesne przy ucisku. Płonica leczy się penicyliną; w pewnych przypadkach zaleca się również gammaglobulinę. Konieczne jest pozostanie w łóżku oraz leczenie objawowe.