Psychologia rozwoju dziecka; dziedzina wiedzy poświęcona badaniom nad procesami psychicznymi dzieci, różnicami między tymi procesami u dzieci i dorosłych, rozwojem tych procesów od chwili narodzin do końca adolescencji i nad różnicami w przebiegu adolescencji między poszczególnymi dziećmi.
Okres dzieciństwa wraz z okresem niemowlęctwa, dorosłości i starości należy do przedmiotu zainteresowania psychologii rozwoju człowieka w biegu życia. Badania nad dziećmi jako dyscyplina naukowa o podstawach empirycznych nie mają zbyt długiej tradycji. Zapoczątkował je w 1840 Karol Darwin, który zaczął prowadzić obserwacje i zapisy wzrostu i rozwoju jednego ze swych dzieci, zbierając materiały jak dane w badaniach nad nowym gatunkiem fauny czy flory. Podobne, choć nieco bardziej wyczerpujące badania prowadził i opublikował niemiecki psychofizjolog W.T. Preyer (Die Seele des Kindes, 1882). Praca Preyera stała się wzorem dla wielu podobnych przedsięwzięć badawczych. W 1891 amerykański psycholog wychowawczy G.S. Hall założył periodyk „Pedagogical Seminary” poświęcony psychologii dziecka i pedagogice. Na pocz. XX w. rozwój testów inteligencji i powstanie poradni dziecięcych przyczyniły się do dalszego zdefiniowania zakresu p.dz. Wielu znanych w XX w. psychologów, m.in. Z. Freud, M. Klein i A. Freud, zajmowało się rozwojem dziecka gł. z punktu widzenia psychoanalizy. Prawdopodobnie największy wpływ na współczesną psychologię rozwoju dziecka wywarł Szwajcar J. Piaget. Dzięki bezpośredniej obserwacji i interakcjom z dziećmi opracował teorię opartą na systematycznych badaniach dziecięcego procesu zdobywania wiedzy i pojmowania. Opisał różne etapy uczenia się przez dzieci i scharakteryzował dziecięcą percepcję siebie i świata na każdym z tych etapów.
Skomentuj jako pierwszy!