Rdzeń kręgowy, największa obok mózgowia struktura ośrodkowego układu nerwowego. Rozpoczyna się na poziomie otworu wielkiego czaszki jako przedłużenie pnia mózgu i przebiega dalej w dół w obrębie kanału kręgowego. Rdzeń kręgowy w znacznej części budują włókna nerwowe, które pośredniczą w przekazywaniu reakcji odruchowych oraz impulsów z obwodowego do wyższych pięter ośrodkowego układu nerwowego i odwrotnie. Rdzeń kręgowy jest wydłużonym walcem o dwóch zgrubieniach szyjnym i lędźwiowym – związanych z unerwieniem kończyn, który w dolnej cz. ulega zwężeniu, tworząc stożek rdzeniowy na poziomie pierwszego lub drugiego kręgu lędźwiowego i dalej przechodząc w cienkie pasmo zw. nicią końcową. Rdzeń kręgowy składa się z 3 parzystych sznurów – przedniego, bocznego i tylnego, oddzielonych od siebie bruzdami. Na całej długości powierzchni przedniej rdzenia kręgowego ciągnie się wyraźne wąskie zagłębienie, oddzielające od siebie sznury przednie, zw. szczeliną pośrodkową przednią, będącą kontynuacją szczeliny o tej samej nazwie w obrębie rdzenia przedłużonego. Bocznie od szczeliny, obustronnie znajduje się pole korzeniowe przednie, zw. też bruzdą boczną przednią, oddzielające sznur przedni od bocznego, w którym widoczne są wychodzące z rdzenia włókna nerwowe tworzące korzenie brzuszne nerwów rdzeniowych. Wzdłuż powierzchni tylnej rdzenia kręgowego. biegnie nieco płytsze niż z przodu zagłębienie zw. bruzdą pośrodkową tylną, oddzielające sznur tylny prawy od lewego. Analogicznie jak na powierzchni przedniej z pola korzeniowego tylnego, zw. bruzdą boczną tylną, oddzielającego sznur tylny od bocznego, wychodzą korzenie grzbietowe nerwów rdzeniowych. Ponadto w odcinku górnym rdzenia widoczny jest podział sznurów tylnych na dwa pęczki, smukły i klinowaty, które oddzielone są bruzdą pośrednią tylną. Rdzeń kręgowy. dzieli się na części analogiczne do poszczególnych odcinków kręgosłupa i tak wyróżnia się części: szyjną, piersiową, lędźwiową, krzyżową i guziczną, z których każda zbudowana jest z kilku segmentów zw. neuromerami – najmniejszymi jednostkami morfofunkcjonalnymi rdzenia kręgowego odpowiadającymi odcinkowi rdzenia obejmującemu korzenie jednego nerwu rdzeniowego. Ze względu na zjawisko pozornego wstępowania rdzenia kręgowego. wynikające z szybszego wzrostu kręgosłupa, długość jedno- imiennych części rdzenia kręgowego i kręgosłupa nie jest zgodna i przechodząc ku dołowi, rozbieżność ta pogłębia się coraz bardziej na niekorzyść rdzenia. W odcinku szyjnym neuromery są przesunięte w stosunku do kręgosłupa o wysokość trzonu jednego kręgu, w odcinku piersiowym o dwa, neuromery lędźwiowe leżą na wysokości przedostatniego, a górne krzyżowe – ostatniego kręgu piersiowego, natomiast dolne neuromery krzyżowe i guziczny na wysokości trzonu pierwszego kręgu lędźwiowego.
Uszkodzenie rdzenia kręgowego w zależności od poziomu, w jakim miało miejsce, a także czy było połowiczne, czy też całkowite, może powodować zaburzenia ruchowe, czuciowe i wegetatywne określonej okolicy ciała, przy czym im wyższy jest poziom uszkodzenia, tym dolegliwości są dotkliwsze i obejmują większy obszar. Jeśli do przerwania ciągłości rdzenia kręgowego dojdzie powyżej czwartego neuromeru szyjnego, ze względu na zniszczenie połączeń między ośrodkami oddechowymi pnia mózgu i jądrami ruchowymi mięśni oddechowych, następuje zgon.
Skomentuj jako pierwszy!