Filowirusy są wirusami o wydłużonym kształcie, z osłonką o ujemnej polarności RNA i helikainą symetrią nukleokapsydu. Przenosi się droga oddechowa i przez kontakt bezpośredni
Epidemiologia
- Występowanie i rezerwuary wirusa. Filowirusy są głównie rozpowszechnione w Afryce równikowej i podrównikowej. Uważa się je za wirusy pierwotnie odzwierzęce. Udokumentowano, że głównymi gospodarzami tych wirusów są małpy. Namnaża się w komórkach pochodzenia małpiego, jest patogenny dla świnek morskich. Człowiek jest zakażany tylko ubocznie; jeśli jednak wirus zaatakuje człowieka, to staje się on wysoce zakaźny dla innych. Wywołuje on gorączkę krwotoczną.
- Drogi zakażenia. Niekiedy dochodzi do zakażenia człowieka od zwierzęcia; możliwe jest też szerzenie się zakażenia drogą kontaktu człowiek-człowiek. Nie wyjaśniono dokładnie drogi szerzenia się zakażenia z wyjątkiem niektórych epidemii, w których nastąpiło przeniesienie zakażenia przez sprzęt do pobierania krwi (np. strzykawki).
C. Patogeneza i obraz kliniczny. Wirusy Marburg i Ebola wywołują gorączki krwotoczne.
- Patogeneza. Głównym czynnikiem odgrywającym rolę w patogenezie tych gorączek krwotocznych wydaje się zaburzenie czynności płytek krwi. Wysoki współczynnik śmiertelności, związany z tymi chorobami, jest wywołany przez wstrząs krwotoczny.
- Obraz kliniczny. Najczęstsze objawy kliniczne to: gorączka, osutka wybroczynowa lub plamista, krwawienia z przewodu pokarmowego, nosa i macicy, leukopenia, wstrząs, białkomocz oraz zaburzenia neurologiczne.
Wirus może być wykrywany w wydzielinach i wydalinach chorego oraz w surowicy w okresie ostrym choroby. Pierwsze zachorowania u ludzi wystąpiły w 1976 w Sudanie i Zairze, gdzie śmiertelność wynosiła od 5% do 90% wśród chorych i 50% wśród personelu medycznego. Przypadki zakażeń podlegają zgłoszeniu do WHO.
Skomentuj jako pierwszy!