Wirus ospy wietrznej – półpaśca (VZV) – szerzy się zazwyczaj drogą oddechową, mimo iż pęcherzyki są zakaźne i możliwe jest również zakażenie przez kontakt z płynem pęcherzykowym. Dzieci wrażliwe na zakażenie, który miały bliski kontakt z pacjentem z półpaścem, mogą zachorować na ospę wietrzną.
Mechanizm powstawania pęcherzyków jest taki sam, jak w przypadku zakażenia wirusem HSV. Ospa wietrzna jest następstwem zakażenia pierwotnego; okres wylęgania trwa 10 – 21 dni, zwykle 13. Półpasiec jest wynikiem reaktywacji wirusa, który pozostaje przez całe życie utajony w zwojach czuciowych osób zakażonych wcześniej ospą wietrzną. Reaktywacje stwierdza się często przy nowotworach, w immunosupresji oraz po urazach. Ospa wietrzna jest najczęstszą chorobą zakaźną wieku dziecięcego, cechującą się wysoką zaraźliwością. Wysypka pęcherzowa charakteryzuje się jednoczesnym występowaniem zmian chorobowych w różnych stadiach rozwoju. Początkowo powstają małe, czerwone plami (zmiany grudkowe), następnie pęcherzyki, które pokrywają się strupkami i goją bez bliznowacenia. Liczba wykwitów może być niewielka i wówczas rozpoznanie trudne. Możliwe powikłania ospy wietrznej stanowią: zespłów Reye’a (dzieci), olbrzymiokomórkowe zapalenie płuc (przy obniżeniu odporności), pozakaźne zapalenie mózgu lub opon mózgowo–rdzeniowych, bakteryjne zakażenia skóry, zapalenie ucha środkowego, zapalenie węzłów chłonnych. W przebiegu półpaśca okres wylęgania wynosi 7- 14 dni. Również występuje wysypka pęcherzowa, z tym że w układzie dermatomów (charakterystyczne), najczęściej na twarzy, szyi, klatce piersiowej i tułowiu. Pęcherzyki w przebiegu półpaśca mają ostro odgraniczony brzeg. Wysypce towarzyszy ból, który może czasem poprzedzać objawy skórne. U osób starszych neurobóle mogą się utrzymywać przez wiele miesięcy po ustąpieniu zmian skórnych i mogą mieć charakter nawrotowy, nawet po wielu latach od zachorowania.
Nawroty choroby występują bardzo rzadko.
Półpasiec posiada kilka odmian klinicznych: krwotoczna – w przypadkach o ciężkim przebiegu; oczna – ze zmianami owrzodzenia rogówki; uogólniona lub rozsiana – w której oprócz typowej lokalizacji segmentalnej występują zmiany rozsiane na tułowiu; najczęściej towarzyszy chłoniakom i przerzutowym rakom; inne przyczyny to: immunosupresja (HIV) i choroby metaboliczne (cukrzyca); zgorzelinowa – zmiany ulegają rozpadowi z pozostawieniem zgorzelinowych owrzodzeń, przebieg zazwyczaj ciężki. O ile sam półpasiec nie należy do ciężkich schorzeń, to bardzo niebezpieczne mogą być jego powikłania, np.: zapalenie rogówki i błony naczyniowej oka › blizny na rogówce › ślepota, porażenie nerwów okoruchowych (n. III, IV, VI), nerwu twarzowego (n. VII) lub trójdzielnego (n. V), częściowa utrata słuchu (porażenie nerwu słuchowego – n. VIII), neuralgia – podczas przebiegu półpaśca występują nerwobóle głównie okolicy lędźwiowej kręgosłupa.
Diagnostyka: badanie mikroskopowe materiału ze zmian chorobowych i poszukiwanie w nim komórek Tzancka, hodowla wirusa na liniach komórkowych i izolowanie go.
Leczenie zwykle podtrzymujące. Można podawać leki przeciwgorączkowe, jednak nie salicylany (aspiryna) ze względu na możliwość wystąpienia zespołu Reye’a. W cięższych przypadkach stosuje się Acyklowir. Dostępna jest żywa atenuowana szczepionka przeciw ospie wietrznej, która jest zalecana wszystkim dzieciom, począwszy od 1 roku życia.
Skomentuj jako pierwszy!